Zaduma strapionych serc

Zaduma strapionych serc

Zimno na dworze i sucho

a w sercu moim wciąż głucho

rozpalone iskry w kominie

podpowiadają

że zimno to minie

Ptaszek śpiewając swe trele –

zadrzemie gdy śniegiem zawieje

lecz wiosną gdy słonko zaświeci

on budzi się i piosenki nuci

A serce znękane ciężarem goryczy

nie skarży się

i praw swych nie krzyczy

lecz w swoim zaułku nadziei

wciąż czeka

że życie na leprze się zmieni

I tak jak ten ptaszek drzemiący

gdy śniegiem zawieje

to głuche i zimne me serce

ma jeszcze ukryte nadzieje

Ten ptaszek zaśpiewa

zbudzony wiosennym promykiem

rozbudzi me serce

radosnym okrzykiem

Uśmiechnij się wreszcie

dziewczyno – zwycięstwo

za trud twój wysiłek

odwagę i męstwo

RAM